ഏകാന്ത വീഥിയില്‍ കേള്‍ക്കുവാനാകുമീ-
യേകനാം ഭ്രാന്തന്റെ ഗദ്ഗദങ്ങള്‍...
നോവിന്റെ പാറകള്‍ തള്ളിക്കയറ്റുന്ന
പറയിതന്‍ ഓമന പുത്രനല്ല...
ഓമന പുത്രിയെ നഷ്ടമായ്പ്പോയൊരു
പാവമാം കല്‍പണിക്കാരനല്ലോ.. !
കൈകളില്‍ പൊന്നിന്‍ കുടത്തെ കൊടുത്തന്നു
പൊയ്കളഞ്ഞമ്മയോ ദൂരെ ദൂരെ....
കല്ലില്‍ കടഞ്ഞിട്ടൊരോര്‍മ്മകള്‍ നീറുമാ-
മാനസം സംഘര്‍ഷ പൂര്‍ണ്ണമായി
തന്‍കൈയ്യാം മെത്തയില്‍ നിദ്രപൂണ്ടോളവള്‍
പിച്ചവെച്ചെത്തിയാ ബാല്യകാലം
കൊച്ചരിപ്പല്ലുകള്‍ കാട്ടിച്ചിരിച്ചവള്‍
കൊഞ്ചിവന്നാ നെഞ്ചിലായമര്‍ന്നു 
അക്ഷരംചൊല്ലിപടിക്കുവാനായതും
അച്ഛ്നെന്നുച്ചരിച്ചുച്ചത്തിലായ്‌..
ഉയരുന്നു കല്ലിന്റെ ചീളുകള്‍; താഴെയായ്‌-
കാണുന്നൊരദ്ധ്വാന ശീലനേയും
അച്ഛ്ന്‍ കൊടുത്തൊരാ പൊന്നിന്റെമാലയാ-
കുഞ്ഞിണ്റ്റെമാറിലായ്‌ മിന്നിയപ്പോള്‍
പൊന്നിന്‍ കുടത്തിനെ കണ്ണേറുകൊള്ളാതെ
കാക്കുവാനമ്മയോ കൂടെയില്ല.
അത്തം തുടങ്ങിയാപത്തുനാള്‍ മാരിവില്‍
പൂക്കളം തീര്‍ക്കുവാന്‍ പോയിരുന്നോള്‍
എത്തിയില്ലന്നൊരു നാളിലായ്‌ കൂടുകാ-
രെല്ലാരുമെത്തിയിട്ടെന്നാകിലും
തേടുവാനായിട്ടിറങ്ങിയോരച്ഛനും
കൂടെയാനാട്ടിന്‍ പുറത്തുകാരും
ദൂരെയൊരുകാട്ടിലായ്‌ മേട്ടിലൊരുപൂപോലെ
വാടിക്കരിഞ്ഞവള്‍ വീണുപോയി
കണ്ടില്ലപൊന്നിണ്റ്റെ മാലയാകുട്ടിതന്‍
നെഞ്ചിലായ്‌ കാണ്‍മതോ രക്തവര്‍ണ്ണം
അട്ടഹാസം പൂണ്ടൊരച്ഛണ്റ്റെ ഗദ്ഗദം
കാടിനെ മേടിനെ മൂകമാക്കി
ഇവിടെ ജനിച്ചതാണേകനാം ഭ്രാന്തനും
നഷ്ട്ബോധത്തിണ്റ്റെ ഗദ്ഗദവും...
2009, നവംബർ 26, വ്യാഴാഴ്‌ച
നൊമ്പരം
Posted by പ്രവീണ്‍ at 2:06 AM 6 comments
Labels: കവിത
ഇതിനായി സബ്‌സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റുകള്‍ (Atom)
